Ομορφη και παραξενη πατριδα....

Ειχα την τυχη να περασω αμετρητες στιγμες στα δαση της Δυτικης Ηλειας και να ανεβοκατεβω τον Ταυγετο σχεδον καθε τριτη μερα τους τελευταιους δυο μηνες... Δεν εχω την δυναμη να πλησιασω ξανα εκει...
Σαββατο 25 Αυγουστου...
Βρεθηκα Σαββατο μεσημερι στη Ζαχαρω, περισσοτερο απο ενα ρομαντικο καπροτσιο. Να δω πως ειναι ο χωρος στον οποιο περασα καποιες απο τις ομορφοτερες στιγμες της ζωης μου. Ενδομυχα ηξερα οτι δεν προκειται να φυγω, οπερ και εγενετο. Με το Canadair να πλαναρει πανω απο το κεφαλι μου και να κανει μια ακομα ριψη προς την μερια του δασους του Καιαφα, δυσκολευουν να ακουσω τον Β. να μου ζηταει να μεινω αποψε ωστε να στησουμε καταύλισμο στο γηπεδο της Ζαχαρως, αλλα η απαντηση ηταν αμεση. Εννοειται....
Ραντεβου δυο ωρες μετα στο σχολειο του χωριου. Αποφασισαμε να κανουμε μια βολτα μεχρι την Ελαια, στα συνορα των νομων Ηλειας-Μεσσηνιας, στις εκβολες της Νεδας, να τσιμπησουμε και κατι στην ταβερνα του Βασιλη. Φτανοντας, το τηλεφωνο κτυπησε και ενημερωθηκαμε οτι η φωτια κατεβαινει προς το δρομο και θα αποκλειστουμε αν δεν γυρισουμε αμεσα. Δεν προλαβαμε να περασουμε... Η φωτια ειχε κατεβει στο Θολο και απειλουσε να διασχισει την εθνικη και να παει προς τα δαση της παραλιας, δαση απιστευτης ομορφιας και ηρεμιας. Χωθηκαμε κατευθειαν στις φλογες. Παρεα με ντοπιους και μια υδροφορα κυκλωσαμε την φωτια και κτυπωντας τη με κλαδια και τσαπες και με τη βοηθεια του αερα την κατευθυναμε σε ενα μεγαλο λακο. Καιγοντας ενα παρακειμενο θερμοκηπιο, αναζωπυρωθηκε και απειλησε το διπλανο σπιτι. Με τρομακτικη μανια και ενταση πολεμουσαμε τις φλογες και στο τελος νικησαμε... εσβησε.. Τα μεταλλεια μου απο την πρωτη μου μαχη με τη φωτια ηταν ενα εγκαυμα στο χερι, καρβουνο στα μαλλια και το "φιλι" μιας κατσικας που κυριολεκτικα την πηρα αγκαλια για να μπορεσω να την απομακρυνω...
Δεν περιμενα ποτε οτι θα μπω με τετοια μανια σε μια τετοια μαχη και μαλιστα με μονο μου οπλο ενα κλαδι και ενα κομενο μπουκαλι νερο. Αργοτερα το βραδυ βιωσα το τι μπορει να κανει ενας ανθρωπος στην αμυνα του. Εγινα και μαρτυρας του τι μπορει να κανει ενας ανειδικευτος ανθρωπος σε μια κρισιμη θεση σε μια ακομα πιο κρισιμη στιγμη. Πολεμωντας με νυχια και με δοντια να κρατησουμε τη φωτια εξω απο την αυλη του πρωτου σπιτιου του χωριου Ανηλιο, μια λαθος αποφαση αρκουσε για να την φερει στα ποδια μας. Και τοτε πραγματικα εβρεξε φωτια. Απο τον ουρανο επεφταν φλογες που μας εκαιγαν. Παντελονι μου ειχε αρπαξει, αλλα πανω στη αγωνια μου κοψω την αλυσιδα του σκυλου δεν το πηρα ειδηση. Φυγαμε πανικοβλητοι απο την αυλη και πιστεψαμε ολοι οτι χασαμε το σπιτι. Δινοντας τα δυο σκυλια που κρατουσα στα χερια μου στην ιδιοκτητρια του σπιτιου, με ρωτησε κλαιγοντας αν ειχαμε κατεβασει τον αντρα της απο την σκεπη. Σκηνη σαν κινηματογραφικη ταινια, παγωσαν τα παντα και γυρνωντας μουδιασμενα το κεφαλι ειδα ενα ανθρωπο στη σκεπη του σπιτιου να πολεμαει μονος του με ενα λαστιχο διχως πιεση, να περισωσει την περιουσια του. Φωναξα δυνατα να με ακουσουν ολοι... πρωτος μπηκε ξανα στο σπιτι ο Πανος και αμεσως μετα ο Γιωργος Ρ. Ακολουθησαμε εγω και οι εταιροι της πενταδας, ο Γιωργος Π και ο Τελης. Ο ανθρωπος κρατησε μονος του το σπιτι του ορθιο μεχρι να ερθει βοηθεια. Μια δεκαδα ανθρωπων, χωρις συντονισμο αλλα με απλη λογικη, σβησαμε τη φωτια απο την αυλη, την κρατησαμε μακρυα απο το σπιτι και την κατευθυναμε σε ενα χωραφι που μπορεσαμε να την αντιμετωπισουμε στα ισα... Κερδισαμε ξανα! Τα μεταλλεια μου αυξηθηκαν. Καμενο σορτσακι, ματωμενα ποδια, σκισμενο παπουτσι και μια αγκαλια απο τον Νικο, τον ιδιοκτητη...

Κυριακη 26 Αυγουστου.
Η επομενη μερα ηταν πιο δυσκολη... με ελαχιστο υπνο και ακομα χωρις εξοπλισμο, ακομα και τα ρουχα μας ηταν ακαταλληλα, ξεκινησαμε για την περιοχη της Βαρβασαινας. Πρωτος μας σταθμος λιγο εξω απο το χωριο Παλαιοβαρβασαινα, οπου σε συνεργασια με τον Ερυθρο Σταυρο ανακοψαμε την πορεια της φωτιας, πριν αυτη ενωθει με ενα αλλο μετωπο και κυκλωσει το χωριο. Αμεωσως μετα ξεκινησαμε για το χωριο Χαρια, οπου η φωτια πλησιαζε με ταχυτητα και οι κατοικοι δεν εφευγαν. Φτασαμε εκει, μονο πεντε ατομα... Η κατασταση ηταν απελπιστικη. Τα σπιτια ηταν τοσο ευκολο να καουν... Οι αυλες γεματες σκουπιδια, ξερα κλαδια και ευφλεκτα πλαστικα. Πανω απο το χωριο, μια αποτομη πλαγια γεματη πουρναρια και ξεροκλαδα. Το χειροτερο ολων ομως η ξεροκεφαλια... Κανεις δεν ηθελε να πολεμησει την φωτια. Κανεις δεν ηθελε να μας βοηθησει να δημιουργησουμε μια αντιπυρικη ζωνη στο δρομο και στο πλατωμα, σε σημεια που μπορουσαμε σχετικα ευκολα μπορουσαμε να ελεγξουμε τη πυρκαγια. Ο αερας θεριεψε και μια μπαλα φωτιας απο ενα πουρναρι που φουντωσε διχως να το καταλαβουμε, μας εσπρωξε με ορμη προς τα πισω. Τα πρωτα δυο σπιτια, στην ακρη του χωριου καηκαν και η φωτια ερχοταν προσ το κεντρο, την εκκλησια. Δεν μπορουσαμε να κανουμε κατι αλλο. Ηρθε και ενα περιπολικο και μαζεψε οσους μπορουσε. Φυγαμε... Χασαμε... Χασαμε, χασαμε με τα χερια κατω... και ισως χασαμε κατι πολυ παραπανω... Ισως χασαμε και μια ανθρωπινη ψυχη, μια ταλαιπωρημενη υπαρξη, ενα παλικαρι με νοητικα προβληματα που δεν εφευγε απο το σπιτι του... και το σπιτι του ηταν στα πρωτα... Ψαξαμε μετα να τον βρουμε, κανεις δεν τον ειδε... Μεταλλειο και αυτο...
Ποιος φταει για ολα αυτα τα πραγματα? Για ολη αυτη την καταστροφη? Για ολες τις χαμενες ψυχες και τα μεταλλεια που ολοι κουβαλαμε πλεον? Στο μετωπο του Θολου, ενας πυροσβεστης κλαιγοντας με αγκαλιασε και μου λεγε "δεν αντεχω αλλο... δεν αντεχω! Σβηνουμε την μια και ξαφνικα πισω μου αναβουν αλλες δυο". Το βιωσα και εγω... ειναι οντως αδιανοητο. Σβηνουμε την πλαγια και ξαφνικα πισω μας αναβει αλλη... απο το πουθενα... ΠΟιος ευθυνεται? ΟΙ τουρκοι? Θελουν να πληξουν τον τουρισμο μας? Οι Αμερικανοι? επειδη εχουμε τον Μπουργκας -Αλεξανδρουπολη και γλυκοκοιταμε τα Eurofighter αντι των F-16? Οι Αλβανοι που θελουν να καταλυσουν το κρατος για να εγειρουν θεμα Μεγαλης Αλβανιας και Τσακωνιας? Οι αναρχικοι και οι αντιεξουσιαστες? Συμφωνω με ολες τις αποψεις... Ολοι αυτοι... Αλλα κυριως, συμφωνω με τον ποιητη. Φταιει το κακο το ριζικο μας... Για πολλους και διαφορους, πολιτικους, οικονομικους, οικοπεδοφαγικους, ανταγωνιστισκους, ψυχικα διαταραγμενους λογους... κυριως ομως για καθαρα νεοελληνικους... Καμια πυρασφαλεια, καμια προβλεψη, καμια λογικη, κανενας σεβασμος... πουθενα και σε τιποτα. Πεντε μερες καιγεται η ελλαδα... πεντε μερες καιγεται ολη μα ολη η Ηλεια... Σε δεκα χωρια πηγα, κανεις δεν ειχε φροντισει εστω να καθαρισει λιγο τον περιβαλλοντα χωρο, να φτιαξει μια αντιπυρικη ζωνη, γυρω απο το χωριο του, γυρω απο το σπιτι του. Ακουγα κλαμματα και φωνες, "μας εχουν εγκαταλειψει","δεν μας βοηθανε"," που ειναι ολοι?"... Που ειστε εσεις...? Λυπαμαι κυριως γιατι και μετα απο αυτο, δυστυχως, το μονο που θα κανουμε ειναι να ριχνουμε ευθυνες δεξια και αριστερα... και ετσι, καποια στιγμη, θα καει και η Ολυμπια...

...Εν εξελιξει...