Ο δρομος μας βγαζει στα Κρεστενα. Δυο αυτοκινητα, οκτω ατομα, ολοι απλοι εθελοντες. Η αποφαση ηταν να παμε Ανδριτσαινα, καθως για εκει ειχαμε ενημερωση οτι υπαρχει αναγκη. Το δυστυχες ειναι οτι ο Τυπος παρειχε την απιστευτη παραπληροφορηση και μια ασυστολη υπερβολη και καταστροφολαγνεια. Περισσοτερη ζημια και πανικο σπειραν. Και δυστυχως σε αυτο υποβοηθουσε και η υποκρισια καποιων κατοικων, σαν εκεινον που τον παρακαλαγαμε τρια ατομα να μας δωσει ενα αλυσοπριονο να κανουμε μια αντιπυρικη ζωνη και η απαθεστατη απαντηση του ηταν "Αφηστε τα να καουν ολα. Εχουν και αλλου σπιτια, εγω εχω δυο στον Πυργο". Στην καμερα του ALPHA ομως εκλαιγε και καταριοταν τους παντες που τον αφησαν αβοηθητο και τωρα δεν εχει που να μεινει... Ο ιδιος ανθρωπος που ειχε κατσε στη σκια ενος δεντρου με ενα μπουκαλι μπυρα στο χερι και γελουσε ολη την ωρα, με υφος ειρωνικο και απαξιωτικο προς εμας και τους συγχωριανους του.
Στα Κρεστενα αφησαμε τα αμαξια και φορτωθηκαμε σε ενα αγροτικο με κατευθυνση ενα μετωπο φωτιας στο χωριο Νεα Σκιλλουντια. Στην ακρη του χωριου βρηκαμε αρκετους κατοικους, φανερα τρομοκρατημενους. Παρον ηταν ενα οχημα της πυροσβεστικης. Πηγαμε αμεσως στο μετωπο και εκει βρηκαμε ενα και μονο πυροσβεστη να παλευει ολομοναχος, οχι στη ακρη του λοφου αλλα μεσα στη φωτια. Το μετωπο ειχε κυκλωσει το λοφο που βρισκεται στη ακρη του χωριου και εκτεινοταν σε ολη τη χαραδρα μεχρι και τον απεναντι λοφο σχετικα μακρια απο μας. Η απεναντι φωτια ειχε κατευθυνση προς ενα ρεμα, οποτε αποφασισαμε να κοψουμε αυτο το μετωπο και την πορεια του προς το δρομο, ωστε να κρατησουμε τον δρομο προς τα ορεινα ανοικτο. Συντομα εφτασε και δευτερο οχημα της πυροσβεστικης, ενω καναν και τεσσερις ριψεις τα PZL της αεροποριας. Παρα τους αρχικους μας φοβους για πιθανη αναζωπυρωση λογω του φαινομενου της καμιναδας, αποφασισαμε να μπει καποιος στο ηδη καμενο εδαφος και με μια δευτερη μανικα να κατευθυνει τη φωτια προς το πλατωμα, οπου το ειχαμε καθαρισει απο τα ξεροχορτα και ειχαμε κοψει καποια πευκα και πλεον θα την περιμεναμε σε χαμηλη βλαστηση με κλαδια και τσαπες, οπερ και εγενετο. Ωρα μετα ειχε σβησει εντελλως. Στιγμες για ανασες, δροσια, νερο.
Μαζεψαμε τους σωληνες και ειμαστε ετοιμοι για το νεο μετωπο. Εχουμε πλεον στη διαθεση μας τρια οχηματα. Αποφασιστηκε ενα να κατσει προληπτικα εδω, ενα να παει στον απεναντι λοφο μη τυχον περασει το ρεμα η φωτια και το τριτο, παρεα με μας, να παμε στο παλιο χωριο, τη παλια Σκιλλουντια και να κανουμε μια αντιπυρικη ζωνη εκει και να ανακοψουμε την πορεια της φωτιας απο τη Φριξα προς το Γρυλλο. Φτανοντας εκει και με το που απλωσαμε του σωληνες, εγινε κολαση. Πουρναρια και πευκα τυλιχτηκαν στις φλογες σε κλασματα του δευτερολεπτου. Ειδοποιηθηκαν και τα αλλα δυο οχηματα να ερθουν εδω. Πρωτος στοχος να ανακοψουμε την ανοδο της φωτιας προς το μερος μας και να την εμποδισουμε να μας υπερκερασει, να μην ξεφυγει και παει στον λοφο απο πανω μας και μας κυκλωσει. Στο μεταξυ ειχαν φτασει και καποιοι ακομα εθελοντες, οπου με αλυσοπριονα κατεβασαν αρκετα πευκα και ετσι δημιουργησαν μια ζωνη που η φωτια δεν θα μπορουσε να περασει. Ο ανεμος δυναμωσε μεσα στο φαραγγι και οδηγουσε πλεον τη φωτια προς ενα ελαιοτριβειο και το παλιο χωριο. Η απογοητευση και η κουραση ηταν εμφανης στα προσωπα ολων, εκτος απο του κυρ Μητσου. Μα τω Θεω, αυτο το 78χρονο παλικαρι, μονιμος κατοικος του χωριου, αν ειχε τα νιατα μου θα ειχε σβησει τη φωτια ολομοναχος. Αρπαξε τη μανικα απο τον Σωτηρη (πυροσβεστης), αρπαζει τον Σωτηρη τον ιδιο, ο Σωτηρης αρπαζει εμενα, εγω δεν προλαβα να αρπαξω κανεναν και φυγαμε προς ενα αποκρυμνο ξεφωτο εικοσι μετρα μπροστα απο τη φωτια. Παιρνει τηλεφωνο τον γιο του και με υφος στρατηγου στο πολεμικο μετωπο του δινει οδηγιες, να παρει δυο υδροφορες και να παει στην αλλη ακρη του φαραγγιου και να το διασχισει προς τα μας. "Τι κανεις ρε κυρ Μητσο????" η ευλογη και πανικοβλητη απορια του Σωτηρη. "Απλα πραγματα, ντοπια! Θα βρεθουμε με το γιο μου στη μεση και θα της @$*&%* τη μανα!". Οκ... απλα πραγματα...
Η περιγραφη της κατασβεσης δεν εχει κανενα νοημα, αλλα η αποφασιστικοτητα και το θαρρος αυτου του ανθρωπου, η αυτοθυσια και ο ηρωισμος των δυο πυροσβεστων, του Δημητρη και του Σωτηρη που μπηκαν διχως δευτερη σκεψη μεσα στη φωτια, ειναι ο,τι καλυτερο αποκομισα σαν σκεψη αυτες τις μερες. Η φωτια εσβησε και εκει. Και εσβησε οχι επειδη ετυχε να ειχαμε τρια οχηματα...Ρολο επαιξαν και αυτα και μαλιστα σημαντικο. Η φωτια ομως εσβησε γιατι τρεις ανθρωποι, δεν εκαναν δευτερη σκεψη, εκαναν αυτο που πιστευαν, με θαρρος και αυταπαρνηση. Με γνωμονα το κοινο καλο και την ευαισθησια τους. Το ακρον αωτον της αναισθησιας του τυπου με την μπυρα στο χερι.
Ξημερωματα Τριτης πλεον και ακουμε τις πρωτες ευχαριστες ειδησεις. Τα μετωπα στην Πελοποννησο ειναι σχεδον ολα υπο ελεγχο, με κανα δυο εξαιρεσεις. Σαρανταεφτα αεροσκαφη θα επιχειρουν ολη μερα σε Πελοποννησο και Ευβοια. Αλλοι 300 δασοκομαντος πανε στα μετωπα. Πλεον εμεις δεν εχουμε δουλεια εκει. Τα μεταλλεια μας αυξηθηκαν κατα πολυ. Μεγαλα εγκαυματα, μαυριλες, βαθια σκισιματα στα ποδια και τα χερια και ενα τεραστιο χαμογελο οτι επιτελους κατι γινεται, η κολαση οδευει προς το τελος της. Γυρναμε στον καταυλισμο μας στη Ζαχαρω, κανουμε ενα μπανιο, φοραμε τα πουκαμισα μας και φυγαμε για τα γραφεια μας...
Τελος.
Tuesday, August 28, 2007
Monday, August 27, 2007
Βρεχει φωτια...
Κυριολεκτικα...
και ομως, το σωσαμε...
επισης...
http://www.youtube.com/watch?v=jctdYflb1lQ
και αλλα ...
και ομως, το σωσαμε...
επισης...
http://www.youtube.com/watch?v=jctdYflb1lQ
και αλλα ...
Οι Μοιραιοι...
Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα)
όλη η παραία πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής,
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Οσο κι ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!
(Ηλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος του άσωτου ουρανού,
ω! της αυγής κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα του δειλινού,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)
Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ίδιο στοιχιό
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό,
στο Παλαμίδι ο γυιός του Μάζη
κ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι.
-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.
Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Κ. Βαρναλης
μες σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα)
όλη η παραία πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής,
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Οσο κι ο νους αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δε θυμιέται!
(Ηλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος του άσωτου ουρανού,
ω! της αυγής κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα του δειλινού,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!)
Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ίδιο στοιχιό
του άλλου κοντόμερη η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό,
στο Παλαμίδι ο γυιός του Μάζη
κ' η κόρη του γιαβή στο Γκάζι.
-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.
Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Κ. Βαρναλης
Ομορφη και παραξενη πατριδα....
Ειχα την τυχη να περασω αμετρητες στιγμες στα δαση της Δυτικης Ηλειας και να ανεβοκατεβω τον Ταυγετο σχεδον καθε τριτη μερα τους τελευταιους δυο μηνες... Δεν εχω την δυναμη να πλησιασω ξανα εκει...
Σαββατο 25 Αυγουστου...
Βρεθηκα Σαββατο μεσημερι στη Ζαχαρω, περισσοτερο απο ενα ρομαντικο καπροτσιο. Να δω πως ειναι ο χωρος στον οποιο περασα καποιες απο τις ομορφοτερες στιγμες της ζωης μου. Ενδομυχα ηξερα οτι δεν προκειται να φυγω, οπερ και εγενετο. Με το Canadair να πλαναρει πανω απο το κεφαλι μου και να κανει μια ακομα ριψη προς την μερια του δασους του Καιαφα, δυσκολευουν να ακουσω τον Β. να μου ζηταει να μεινω αποψε ωστε να στησουμε καταύλισμο στο γηπεδο της Ζαχαρως, αλλα η απαντηση ηταν αμεση. Εννοειται....
Ραντεβου δυο ωρες μετα στο σχολειο του χωριου. Αποφασισαμε να κανουμε μια βολτα μεχρι την Ελαια, στα συνορα των νομων Ηλειας-Μεσσηνιας, στις εκβολες της Νεδας, να τσιμπησουμε και κατι στην ταβερνα του Βασιλη. Φτανοντας, το τηλεφωνο κτυπησε και ενημερωθηκαμε οτι η φωτια κατεβαινει προς το δρομο και θα αποκλειστουμε αν δεν γυρισουμε αμεσα. Δεν προλαβαμε να περασουμε... Η φωτια ειχε κατεβει στο Θολο και απειλουσε να διασχισει την εθνικη και να παει προς τα δαση της παραλιας, δαση απιστευτης ομορφιας και ηρεμιας. Χωθηκαμε κατευθειαν στις φλογες. Παρεα με ντοπιους και μια υδροφορα κυκλωσαμε την φωτια και κτυπωντας τη με κλαδια και τσαπες και με τη βοηθεια του αερα την κατευθυναμε σε ενα μεγαλο λακο. Καιγοντας ενα παρακειμενο θερμοκηπιο, αναζωπυρωθηκε και απειλησε το διπλανο σπιτι. Με τρομακτικη μανια και ενταση πολεμουσαμε τις φλογες και στο τελος νικησαμε... εσβησε.. Τα μεταλλεια μου απο την πρωτη μου μαχη με τη φωτια ηταν ενα εγκαυμα στο χερι, καρβουνο στα μαλλια και το "φιλι" μιας κατσικας που κυριολεκτικα την πηρα αγκαλια για να μπορεσω να την απομακρυνω...
Δεν περιμενα ποτε οτι θα μπω με τετοια μανια σε μια τετοια μαχη και μαλιστα με μονο μου οπλο ενα κλαδι και ενα κομενο μπουκαλι νερο. Αργοτερα το βραδυ βιωσα το τι μπορει να κανει ενας ανθρωπος στην αμυνα του. Εγινα και μαρτυρας του τι μπορει να κανει ενας ανειδικευτος ανθρωπος σε μια κρισιμη θεση σε μια ακομα πιο κρισιμη στιγμη. Πολεμωντας με νυχια και με δοντια να κρατησουμε τη φωτια εξω απο την αυλη του πρωτου σπιτιου του χωριου Ανηλιο, μια λαθος αποφαση αρκουσε για να την φερει στα ποδια μας. Και τοτε πραγματικα εβρεξε φωτια. Απο τον ουρανο επεφταν φλογες που μας εκαιγαν. Παντελονι μου ειχε αρπαξει, αλλα πανω στη αγωνια μου κοψω την αλυσιδα του σκυλου δεν το πηρα ειδηση. Φυγαμε πανικοβλητοι απο την αυλη και πιστεψαμε ολοι οτι χασαμε το σπιτι. Δινοντας τα δυο σκυλια που κρατουσα στα χερια μου στην ιδιοκτητρια του σπιτιου, με ρωτησε κλαιγοντας αν ειχαμε κατεβασει τον αντρα της απο την σκεπη. Σκηνη σαν κινηματογραφικη ταινια, παγωσαν τα παντα και γυρνωντας μουδιασμενα το κεφαλι ειδα ενα ανθρωπο στη σκεπη του σπιτιου να πολεμαει μονος του με ενα λαστιχο διχως πιεση, να περισωσει την περιουσια του. Φωναξα δυνατα να με ακουσουν ολοι... πρωτος μπηκε ξανα στο σπιτι ο Πανος και αμεσως μετα ο Γιωργος Ρ. Ακολουθησαμε εγω και οι εταιροι της πενταδας, ο Γιωργος Π και ο Τελης. Ο ανθρωπος κρατησε μονος του το σπιτι του ορθιο μεχρι να ερθει βοηθεια. Μια δεκαδα ανθρωπων, χωρις συντονισμο αλλα με απλη λογικη, σβησαμε τη φωτια απο την αυλη, την κρατησαμε μακρυα απο το σπιτι και την κατευθυναμε σε ενα χωραφι που μπορεσαμε να την αντιμετωπισουμε στα ισα... Κερδισαμε ξανα! Τα μεταλλεια μου αυξηθηκαν. Καμενο σορτσακι, ματωμενα ποδια, σκισμενο παπουτσι και μια αγκαλια απο τον Νικο, τον ιδιοκτητη...
Κυριακη 26 Αυγουστου.
Η επομενη μερα ηταν πιο δυσκολη... με ελαχιστο υπνο και ακομα χωρις εξοπλισμο, ακομα και τα ρουχα μας ηταν ακαταλληλα, ξεκινησαμε για την περιοχη της Βαρβασαινας. Πρωτος μας σταθμος λιγο εξω απο το χωριο Παλαιοβαρβασαινα, οπου σε συνεργασια με τον Ερυθρο Σταυρο ανακοψαμε την πορεια της φωτιας, πριν αυτη ενωθει με ενα αλλο μετωπο και κυκλωσει το χωριο. Αμεωσως μετα ξεκινησαμε για το χωριο Χαρια, οπου η φωτια πλησιαζε με ταχυτητα και οι κατοικοι δεν εφευγαν. Φτασαμε εκει, μονο πεντε ατομα... Η κατασταση ηταν απελπιστικη. Τα σπιτια ηταν τοσο ευκολο να καουν... Οι αυλες γεματες σκουπιδια, ξερα κλαδια και ευφλεκτα πλαστικα. Πανω απο το χωριο, μια αποτομη πλαγια γεματη πουρναρια και ξεροκλαδα. Το χειροτερο ολων ομως η ξεροκεφαλια... Κανεις δεν ηθελε να πολεμησει την φωτια. Κανεις δεν ηθελε να μας βοηθησει να δημιουργησουμε μια αντιπυρικη ζωνη στο δρομο και στο πλατωμα, σε σημεια που μπορουσαμε σχετικα ευκολα μπορουσαμε να ελεγξουμε τη πυρκαγια. Ο αερας θεριεψε και μια μπαλα φωτιας απο ενα πουρναρι που φουντωσε διχως να το καταλαβουμε, μας εσπρωξε με ορμη προς τα πισω. Τα πρωτα δυο σπιτια, στην ακρη του χωριου καηκαν και η φωτια ερχοταν προσ το κεντρο, την εκκλησια. Δεν μπορουσαμε να κανουμε κατι αλλο. Ηρθε και ενα περιπολικο και μαζεψε οσους μπορουσε. Φυγαμε... Χασαμε... Χασαμε, χασαμε με τα χερια κατω... και ισως χασαμε κατι πολυ παραπανω... Ισως χασαμε και μια ανθρωπινη ψυχη, μια ταλαιπωρημενη υπαρξη, ενα παλικαρι με νοητικα προβληματα που δεν εφευγε απο το σπιτι του... και το σπιτι του ηταν στα πρωτα... Ψαξαμε μετα να τον βρουμε, κανεις δεν τον ειδε... Μεταλλειο και αυτο...
Ποιος φταει για ολα αυτα τα πραγματα? Για ολη αυτη την καταστροφη? Για ολες τις χαμενες ψυχες και τα μεταλλεια που ολοι κουβαλαμε πλεον? Στο μετωπο του Θολου, ενας πυροσβεστης κλαιγοντας με αγκαλιασε και μου λεγε "δεν αντεχω αλλο... δεν αντεχω! Σβηνουμε την μια και ξαφνικα πισω μου αναβουν αλλες δυο". Το βιωσα και εγω... ειναι οντως αδιανοητο. Σβηνουμε την πλαγια και ξαφνικα πισω μας αναβει αλλη... απο το πουθενα... ΠΟιος ευθυνεται? ΟΙ τουρκοι? Θελουν να πληξουν τον τουρισμο μας? Οι Αμερικανοι? επειδη εχουμε τον Μπουργκας -Αλεξανδρουπολη και γλυκοκοιταμε τα Eurofighter αντι των F-16? Οι Αλβανοι που θελουν να καταλυσουν το κρατος για να εγειρουν θεμα Μεγαλης Αλβανιας και Τσακωνιας? Οι αναρχικοι και οι αντιεξουσιαστες? Συμφωνω με ολες τις αποψεις... Ολοι αυτοι... Αλλα κυριως, συμφωνω με τον ποιητη. Φταιει το κακο το ριζικο μας... Για πολλους και διαφορους, πολιτικους, οικονομικους, οικοπεδοφαγικους, ανταγωνιστισκους, ψυχικα διαταραγμενους λογους... κυριως ομως για καθαρα νεοελληνικους... Καμια πυρασφαλεια, καμια προβλεψη, καμια λογικη, κανενας σεβασμος... πουθενα και σε τιποτα. Πεντε μερες καιγεται η ελλαδα... πεντε μερες καιγεται ολη μα ολη η Ηλεια... Σε δεκα χωρια πηγα, κανεις δεν ειχε φροντισει εστω να καθαρισει λιγο τον περιβαλλοντα χωρο, να φτιαξει μια αντιπυρικη ζωνη, γυρω απο το χωριο του, γυρω απο το σπιτι του. Ακουγα κλαμματα και φωνες, "μας εχουν εγκαταλειψει","δεν μας βοηθανε"," που ειναι ολοι?"... Που ειστε εσεις...? Λυπαμαι κυριως γιατι και μετα απο αυτο, δυστυχως, το μονο που θα κανουμε ειναι να ριχνουμε ευθυνες δεξια και αριστερα... και ετσι, καποια στιγμη, θα καει και η Ολυμπια...
...Εν εξελιξει...
Σαββατο 25 Αυγουστου...
Βρεθηκα Σαββατο μεσημερι στη Ζαχαρω, περισσοτερο απο ενα ρομαντικο καπροτσιο. Να δω πως ειναι ο χωρος στον οποιο περασα καποιες απο τις ομορφοτερες στιγμες της ζωης μου. Ενδομυχα ηξερα οτι δεν προκειται να φυγω, οπερ και εγενετο. Με το Canadair να πλαναρει πανω απο το κεφαλι μου και να κανει μια ακομα ριψη προς την μερια του δασους του Καιαφα, δυσκολευουν να ακουσω τον Β. να μου ζηταει να μεινω αποψε ωστε να στησουμε καταύλισμο στο γηπεδο της Ζαχαρως, αλλα η απαντηση ηταν αμεση. Εννοειται....
Ραντεβου δυο ωρες μετα στο σχολειο του χωριου. Αποφασισαμε να κανουμε μια βολτα μεχρι την Ελαια, στα συνορα των νομων Ηλειας-Μεσσηνιας, στις εκβολες της Νεδας, να τσιμπησουμε και κατι στην ταβερνα του Βασιλη. Φτανοντας, το τηλεφωνο κτυπησε και ενημερωθηκαμε οτι η φωτια κατεβαινει προς το δρομο και θα αποκλειστουμε αν δεν γυρισουμε αμεσα. Δεν προλαβαμε να περασουμε... Η φωτια ειχε κατεβει στο Θολο και απειλουσε να διασχισει την εθνικη και να παει προς τα δαση της παραλιας, δαση απιστευτης ομορφιας και ηρεμιας. Χωθηκαμε κατευθειαν στις φλογες. Παρεα με ντοπιους και μια υδροφορα κυκλωσαμε την φωτια και κτυπωντας τη με κλαδια και τσαπες και με τη βοηθεια του αερα την κατευθυναμε σε ενα μεγαλο λακο. Καιγοντας ενα παρακειμενο θερμοκηπιο, αναζωπυρωθηκε και απειλησε το διπλανο σπιτι. Με τρομακτικη μανια και ενταση πολεμουσαμε τις φλογες και στο τελος νικησαμε... εσβησε.. Τα μεταλλεια μου απο την πρωτη μου μαχη με τη φωτια ηταν ενα εγκαυμα στο χερι, καρβουνο στα μαλλια και το "φιλι" μιας κατσικας που κυριολεκτικα την πηρα αγκαλια για να μπορεσω να την απομακρυνω...
Δεν περιμενα ποτε οτι θα μπω με τετοια μανια σε μια τετοια μαχη και μαλιστα με μονο μου οπλο ενα κλαδι και ενα κομενο μπουκαλι νερο. Αργοτερα το βραδυ βιωσα το τι μπορει να κανει ενας ανθρωπος στην αμυνα του. Εγινα και μαρτυρας του τι μπορει να κανει ενας ανειδικευτος ανθρωπος σε μια κρισιμη θεση σε μια ακομα πιο κρισιμη στιγμη. Πολεμωντας με νυχια και με δοντια να κρατησουμε τη φωτια εξω απο την αυλη του πρωτου σπιτιου του χωριου Ανηλιο, μια λαθος αποφαση αρκουσε για να την φερει στα ποδια μας. Και τοτε πραγματικα εβρεξε φωτια. Απο τον ουρανο επεφταν φλογες που μας εκαιγαν. Παντελονι μου ειχε αρπαξει, αλλα πανω στη αγωνια μου κοψω την αλυσιδα του σκυλου δεν το πηρα ειδηση. Φυγαμε πανικοβλητοι απο την αυλη και πιστεψαμε ολοι οτι χασαμε το σπιτι. Δινοντας τα δυο σκυλια που κρατουσα στα χερια μου στην ιδιοκτητρια του σπιτιου, με ρωτησε κλαιγοντας αν ειχαμε κατεβασει τον αντρα της απο την σκεπη. Σκηνη σαν κινηματογραφικη ταινια, παγωσαν τα παντα και γυρνωντας μουδιασμενα το κεφαλι ειδα ενα ανθρωπο στη σκεπη του σπιτιου να πολεμαει μονος του με ενα λαστιχο διχως πιεση, να περισωσει την περιουσια του. Φωναξα δυνατα να με ακουσουν ολοι... πρωτος μπηκε ξανα στο σπιτι ο Πανος και αμεσως μετα ο Γιωργος Ρ. Ακολουθησαμε εγω και οι εταιροι της πενταδας, ο Γιωργος Π και ο Τελης. Ο ανθρωπος κρατησε μονος του το σπιτι του ορθιο μεχρι να ερθει βοηθεια. Μια δεκαδα ανθρωπων, χωρις συντονισμο αλλα με απλη λογικη, σβησαμε τη φωτια απο την αυλη, την κρατησαμε μακρυα απο το σπιτι και την κατευθυναμε σε ενα χωραφι που μπορεσαμε να την αντιμετωπισουμε στα ισα... Κερδισαμε ξανα! Τα μεταλλεια μου αυξηθηκαν. Καμενο σορτσακι, ματωμενα ποδια, σκισμενο παπουτσι και μια αγκαλια απο τον Νικο, τον ιδιοκτητη...
Κυριακη 26 Αυγουστου.
Η επομενη μερα ηταν πιο δυσκολη... με ελαχιστο υπνο και ακομα χωρις εξοπλισμο, ακομα και τα ρουχα μας ηταν ακαταλληλα, ξεκινησαμε για την περιοχη της Βαρβασαινας. Πρωτος μας σταθμος λιγο εξω απο το χωριο Παλαιοβαρβασαινα, οπου σε συνεργασια με τον Ερυθρο Σταυρο ανακοψαμε την πορεια της φωτιας, πριν αυτη ενωθει με ενα αλλο μετωπο και κυκλωσει το χωριο. Αμεωσως μετα ξεκινησαμε για το χωριο Χαρια, οπου η φωτια πλησιαζε με ταχυτητα και οι κατοικοι δεν εφευγαν. Φτασαμε εκει, μονο πεντε ατομα... Η κατασταση ηταν απελπιστικη. Τα σπιτια ηταν τοσο ευκολο να καουν... Οι αυλες γεματες σκουπιδια, ξερα κλαδια και ευφλεκτα πλαστικα. Πανω απο το χωριο, μια αποτομη πλαγια γεματη πουρναρια και ξεροκλαδα. Το χειροτερο ολων ομως η ξεροκεφαλια... Κανεις δεν ηθελε να πολεμησει την φωτια. Κανεις δεν ηθελε να μας βοηθησει να δημιουργησουμε μια αντιπυρικη ζωνη στο δρομο και στο πλατωμα, σε σημεια που μπορουσαμε σχετικα ευκολα μπορουσαμε να ελεγξουμε τη πυρκαγια. Ο αερας θεριεψε και μια μπαλα φωτιας απο ενα πουρναρι που φουντωσε διχως να το καταλαβουμε, μας εσπρωξε με ορμη προς τα πισω. Τα πρωτα δυο σπιτια, στην ακρη του χωριου καηκαν και η φωτια ερχοταν προσ το κεντρο, την εκκλησια. Δεν μπορουσαμε να κανουμε κατι αλλο. Ηρθε και ενα περιπολικο και μαζεψε οσους μπορουσε. Φυγαμε... Χασαμε... Χασαμε, χασαμε με τα χερια κατω... και ισως χασαμε κατι πολυ παραπανω... Ισως χασαμε και μια ανθρωπινη ψυχη, μια ταλαιπωρημενη υπαρξη, ενα παλικαρι με νοητικα προβληματα που δεν εφευγε απο το σπιτι του... και το σπιτι του ηταν στα πρωτα... Ψαξαμε μετα να τον βρουμε, κανεις δεν τον ειδε... Μεταλλειο και αυτο...
Ποιος φταει για ολα αυτα τα πραγματα? Για ολη αυτη την καταστροφη? Για ολες τις χαμενες ψυχες και τα μεταλλεια που ολοι κουβαλαμε πλεον? Στο μετωπο του Θολου, ενας πυροσβεστης κλαιγοντας με αγκαλιασε και μου λεγε "δεν αντεχω αλλο... δεν αντεχω! Σβηνουμε την μια και ξαφνικα πισω μου αναβουν αλλες δυο". Το βιωσα και εγω... ειναι οντως αδιανοητο. Σβηνουμε την πλαγια και ξαφνικα πισω μας αναβει αλλη... απο το πουθενα... ΠΟιος ευθυνεται? ΟΙ τουρκοι? Θελουν να πληξουν τον τουρισμο μας? Οι Αμερικανοι? επειδη εχουμε τον Μπουργκας -Αλεξανδρουπολη και γλυκοκοιταμε τα Eurofighter αντι των F-16? Οι Αλβανοι που θελουν να καταλυσουν το κρατος για να εγειρουν θεμα Μεγαλης Αλβανιας και Τσακωνιας? Οι αναρχικοι και οι αντιεξουσιαστες? Συμφωνω με ολες τις αποψεις... Ολοι αυτοι... Αλλα κυριως, συμφωνω με τον ποιητη. Φταιει το κακο το ριζικο μας... Για πολλους και διαφορους, πολιτικους, οικονομικους, οικοπεδοφαγικους, ανταγωνιστισκους, ψυχικα διαταραγμενους λογους... κυριως ομως για καθαρα νεοελληνικους... Καμια πυρασφαλεια, καμια προβλεψη, καμια λογικη, κανενας σεβασμος... πουθενα και σε τιποτα. Πεντε μερες καιγεται η ελλαδα... πεντε μερες καιγεται ολη μα ολη η Ηλεια... Σε δεκα χωρια πηγα, κανεις δεν ειχε φροντισει εστω να καθαρισει λιγο τον περιβαλλοντα χωρο, να φτιαξει μια αντιπυρικη ζωνη, γυρω απο το χωριο του, γυρω απο το σπιτι του. Ακουγα κλαμματα και φωνες, "μας εχουν εγκαταλειψει","δεν μας βοηθανε"," που ειναι ολοι?"... Που ειστε εσεις...? Λυπαμαι κυριως γιατι και μετα απο αυτο, δυστυχως, το μονο που θα κανουμε ειναι να ριχνουμε ευθυνες δεξια και αριστερα... και ετσι, καποια στιγμη, θα καει και η Ολυμπια...
...Εν εξελιξει...
Subscribe to:
Posts (Atom)
