Ο δρομος μας βγαζει στα Κρεστενα. Δυο αυτοκινητα, οκτω ατομα, ολοι απλοι εθελοντες. Η αποφαση ηταν να παμε Ανδριτσαινα, καθως για εκει ειχαμε ενημερωση οτι υπαρχει αναγκη. Το δυστυχες ειναι οτι ο Τυπος παρειχε την απιστευτη παραπληροφορηση και μια ασυστολη υπερβολη και καταστροφολαγνεια. Περισσοτερη ζημια και πανικο σπειραν. Και δυστυχως σε αυτο υποβοηθουσε και η υποκρισια καποιων κατοικων, σαν εκεινον που τον παρακαλαγαμε τρια ατομα να μας δωσει ενα αλυσοπριονο να κανουμε μια αντιπυρικη ζωνη και η απαθεστατη απαντηση του ηταν "Αφηστε τα να καουν ολα. Εχουν και αλλου σπιτια, εγω εχω δυο στον Πυργο". Στην καμερα του ALPHA ομως εκλαιγε και καταριοταν τους παντες που τον αφησαν αβοηθητο και τωρα δεν εχει που να μεινει... Ο ιδιος ανθρωπος που ειχε κατσε στη σκια ενος δεντρου με ενα μπουκαλι μπυρα στο χερι και γελουσε ολη την ωρα, με υφος ειρωνικο και απαξιωτικο προς εμας και τους συγχωριανους του.
Στα Κρεστενα αφησαμε τα αμαξια και φορτωθηκαμε σε ενα αγροτικο με κατευθυνση ενα μετωπο φωτιας στο χωριο Νεα Σκιλλουντια. Στην ακρη του χωριου βρηκαμε αρκετους κατοικους, φανερα τρομοκρατημενους. Παρον ηταν ενα οχημα της πυροσβεστικης. Πηγαμε αμεσως στο μετωπο και εκει βρηκαμε ενα και μονο πυροσβεστη να παλευει ολομοναχος, οχι στη ακρη του λοφου αλλα μεσα στη φωτια. Το μετωπο ειχε κυκλωσει το λοφο που βρισκεται στη ακρη του χωριου και εκτεινοταν σε ολη τη χαραδρα μεχρι και τον απεναντι λοφο σχετικα μακρια απο μας. Η απεναντι φωτια ειχε κατευθυνση προς ενα ρεμα, οποτε αποφασισαμε να κοψουμε αυτο το μετωπο και την πορεια του προς το δρομο, ωστε να κρατησουμε τον δρομο προς τα ορεινα ανοικτο. Συντομα εφτασε και δευτερο οχημα της πυροσβεστικης, ενω καναν και τεσσερις ριψεις τα PZL της αεροποριας. Παρα τους αρχικους μας φοβους για πιθανη αναζωπυρωση λογω του φαινομενου της καμιναδας, αποφασισαμε να μπει καποιος στο ηδη καμενο εδαφος και με μια δευτερη μανικα να κατευθυνει τη φωτια προς το πλατωμα, οπου το ειχαμε καθαρισει απο τα ξεροχορτα και ειχαμε κοψει καποια πευκα και πλεον θα την περιμεναμε σε χαμηλη βλαστηση με κλαδια και τσαπες, οπερ και εγενετο. Ωρα μετα ειχε σβησει εντελλως. Στιγμες για ανασες, δροσια, νερο.
Μαζεψαμε τους σωληνες και ειμαστε ετοιμοι για το νεο μετωπο. Εχουμε πλεον στη διαθεση μας τρια οχηματα. Αποφασιστηκε ενα να κατσει προληπτικα εδω, ενα να παει στον απεναντι λοφο μη τυχον περασει το ρεμα η φωτια και το τριτο, παρεα με μας, να παμε στο παλιο χωριο, τη παλια Σκιλλουντια και να κανουμε μια αντιπυρικη ζωνη εκει και να ανακοψουμε την πορεια της φωτιας απο τη Φριξα προς το Γρυλλο. Φτανοντας εκει και με το που απλωσαμε του σωληνες, εγινε κολαση. Πουρναρια και πευκα τυλιχτηκαν στις φλογες σε κλασματα του δευτερολεπτου. Ειδοποιηθηκαν και τα αλλα δυο οχηματα να ερθουν εδω. Πρωτος στοχος να ανακοψουμε την ανοδο της φωτιας προς το μερος μας και να την εμποδισουμε να μας υπερκερασει, να μην ξεφυγει και παει στον λοφο απο πανω μας και μας κυκλωσει. Στο μεταξυ ειχαν φτασει και καποιοι ακομα εθελοντες, οπου με αλυσοπριονα κατεβασαν αρκετα πευκα και ετσι δημιουργησαν μια ζωνη που η φωτια δεν θα μπορουσε να περασει. Ο ανεμος δυναμωσε μεσα στο φαραγγι και οδηγουσε πλεον τη φωτια προς ενα ελαιοτριβειο και το παλιο χωριο. Η απογοητευση και η κουραση ηταν εμφανης στα προσωπα ολων, εκτος απο του κυρ Μητσου. Μα τω Θεω, αυτο το 78χρονο παλικαρι, μονιμος κατοικος του χωριου, αν ειχε τα νιατα μου θα ειχε σβησει τη φωτια ολομοναχος. Αρπαξε τη μανικα απο τον Σωτηρη (πυροσβεστης), αρπαζει τον Σωτηρη τον ιδιο, ο Σωτηρης αρπαζει εμενα, εγω δεν προλαβα να αρπαξω κανεναν και φυγαμε προς ενα αποκρυμνο ξεφωτο εικοσι μετρα μπροστα απο τη φωτια. Παιρνει τηλεφωνο τον γιο του και με υφος στρατηγου στο πολεμικο μετωπο του δινει οδηγιες, να παρει δυο υδροφορες και να παει στην αλλη ακρη του φαραγγιου και να το διασχισει προς τα μας. "Τι κανεις ρε κυρ Μητσο????" η ευλογη και πανικοβλητη απορια του Σωτηρη. "Απλα πραγματα, ντοπια! Θα βρεθουμε με το γιο μου στη μεση και θα της @$*&%* τη μανα!". Οκ... απλα πραγματα...
Η περιγραφη της κατασβεσης δεν εχει κανενα νοημα, αλλα η αποφασιστικοτητα και το θαρρος αυτου του ανθρωπου, η αυτοθυσια και ο ηρωισμος των δυο πυροσβεστων, του Δημητρη και του Σωτηρη που μπηκαν διχως δευτερη σκεψη μεσα στη φωτια, ειναι ο,τι καλυτερο αποκομισα σαν σκεψη αυτες τις μερες. Η φωτια εσβησε και εκει. Και εσβησε οχι επειδη ετυχε να ειχαμε τρια οχηματα...Ρολο επαιξαν και αυτα και μαλιστα σημαντικο. Η φωτια ομως εσβησε γιατι τρεις ανθρωποι, δεν εκαναν δευτερη σκεψη, εκαναν αυτο που πιστευαν, με θαρρος και αυταπαρνηση. Με γνωμονα το κοινο καλο και την ευαισθησια τους. Το ακρον αωτον της αναισθησιας του τυπου με την μπυρα στο χερι.
Ξημερωματα Τριτης πλεον και ακουμε τις πρωτες ευχαριστες ειδησεις. Τα μετωπα στην Πελοποννησο ειναι σχεδον ολα υπο ελεγχο, με κανα δυο εξαιρεσεις. Σαρανταεφτα αεροσκαφη θα επιχειρουν ολη μερα σε Πελοποννησο και Ευβοια. Αλλοι 300 δασοκομαντος πανε στα μετωπα. Πλεον εμεις δεν εχουμε δουλεια εκει. Τα μεταλλεια μας αυξηθηκαν κατα πολυ. Μεγαλα εγκαυματα, μαυριλες, βαθια σκισιματα στα ποδια και τα χερια και ενα τεραστιο χαμογελο οτι επιτελους κατι γινεται, η κολαση οδευει προς το τελος της. Γυρναμε στον καταυλισμο μας στη Ζαχαρω, κανουμε ενα μπανιο, φοραμε τα πουκαμισα μας και φυγαμε για τα γραφεια μας...
Τελος.
